Het is niet eens zo heel moeilijk om de aantrekkingskracht van professioneel worstelen in Amerika te snappen. Pro wrestling is een fenomeen, en is net als de NBA, NFL en NASCAR een miljardenindustrie in Amerika. Wekelijks kijken hier meer dan vijftien miljoen mensen naar luidruchtige spierbundels die elkaar spectaculair te lijf te gaan, en wereldwijd bereikt hoofdorganisatie World Wrestling Entertainment meer dan 145 landen. Dat dat dan weinig met sport te maken heeft, is wel het laatste waarover je de fans hoort klagen.
Binnen pro wrestling is de afkorting WWE goud waard, en staat voor World Wrestling Entertainment. De WWE is de meest recente incarnatie van wat vroeger de World Wrestling Federation (WWF) was, een organisatie die in de jaren tachtig worstelen een nieuwe impuls gaf. Pro wrestling heeft in de afgelopen jaar hoogte- en dieptepunten gekend, maar is momenteel een echte miljardenindustrie. WWE is een beursgenoteerd bedrijf, dat prima gedijt onder leiding van de almachtige Vincent Mr. McMahon McMahon, zoon van een worstelpromotor en bij tijd en wijle ook zelf een ‘begenadigd’ pro-worstelaar. Pro wrestling gaat namelijk het hele jaar door, onder goedkeurend oog van een bloeddorstig genietend publiek in meer dan 145 landen. In Amerika kijken wekelijks vijftien miljoen fans naar de gewelddadige intriges in en om de ring.
Een gevecht gaat tussen twee worstelaars of teams, die elkaar een vooraf afgesproken aantal keren moeten overwinnen; elke keer is een fall. Een fall kan bewerkstelligd worden door tegenstander met de schouders drie seconden op de mat te drukken, uit de ring te werken, buiten westen te slaan of simpelweg te laten huilen om genade. Het centrale element is natuurlijk de strijd tussen goed en kwaad. Die symbolische strijd is misschien wel wat pro wrestling zo populair maakt. Het is een versimpelde versie van wat elk mens op een zeker moment in zijn leven meemaakt. Met als verschil dat de held van het verhaal hier uiteindelijk altijd wint.